Sommige dagen komt er van alles op je pad: letterlijk. Vandaag is het een bonte stoet gevogelte; ik ben nauwelijks een paar stappen in het park of er duikt op het wandelpad al een heggenmus op voor mijn voeten en voor mijn lens – zo voor vandaag ben ik klaar denk ik dan, maar vervolgens zit een paar stappen verder een roodborst en daarna een turkse tortel, een vink en ook nog een pimpelmees op hetzelfde pad te fourageren (later ook nog twee zanglijsters op een pad verderop). En op deze eerste lentedag levert dat meteen een reeks fraaie foto’s op.
Dan kun je natuurlijk meteen – tevreden – omkeren, maar ik maak mijn geplande rondje af en maak nog leuke foto’s van een luid zingende winterkoning (hoe kan zo’n klein vogeltje zoveel geluid voortbrengen?), een boomkruiper, staartmezen, prachtig in het kleed zittende vinken en mijn favoriete (water)vogel: de fuut.
Onderweg zit ik me al af te vragen hoe ik uit deze reeks schoonheden moet kiezen, maar thuis achter de pc zie ik plots tot mijn verrassing nog een vogel opduiken: ik blijk zonder het te weten een foto te hebben gemaakt van een vuurgoudhaan. Voor mijn lens is het waarschijnlijk een klein bruin vogeltje – ik dacht aan een winterkoning – dat je voor de voor de zekerheid op de foto zet (je weet maar nooit…)
Nou dan is, ondanks de mindere kwaliteit van de foto, mijn keuze snel gemaakt. Zo’n minivogeltje moet groot gebracht worden. De hele wereld mag zien wat voor moois er in ons park in Lunetten te zien is.
(En omdat ik de foto zo mooi vind, toch ook nog maar: de pimpelmees)
