Amelisweerd/ochtend – Ik zie hem in een keer daar zitten, op nog geen twee meter van me vandaan. Ik begin meteen foto’s te maken, wetend dat ie zo gaat wegvliegen (hoewel? bij roodborsten weet je maar nooit). Als ie dan opvliegt, maakt ie een korte duikvlucht naar vlak voor mijn voeten – geen halve meter. Hij pikt iets van het pad en keert terug naar zijn stek.
Ja, in het voorjaar is de roodborst een van de brutaalsten. Hij zit dan ook op korte afstand keihard te zingen. Meestal zit ie dan al in zijn beste pak, met een knalroodoranje borst vooruit. Nu oogt ie minder zelfzeker. De rui maakt de meeste vogels kwetsbaar en daarom zijn ze deze maand nauwelijks in zicht.
Maar een roodborst blijft een roodborst. Hij heeft lak aan alles: de punker onder de zangvogels (alleen wat muzikaler). Hij kijkt je aan, neemt een duikvlucht tot vlak voor je en gaat dan weer op zijn plek zitten. Ja, lef heeft ie wel.