Laat in de middag. Ik breng nog maar eens bezoek aan natuurontwikkelingsgebied Het Klooster. Vanaf het begin hoor ik uit allerlei hoeken het rare krassende gekrijs van fazanten, maar in eerste instantie zie ik ze niet.
Gewoontegetrouw loop ik eerst naar de centraal gelegen plas om te zien of er al nieuwe gasten te zien zijn. Nee: nog steeds meerkoeten, bergeenden, wintertalingen, tureluurs etcetera, maar geen nieuwe aanwinsten. Wel nieuw is dat overal de rietscheuten omhoogschieten en dus binnenkort de plas weer wat minder makkelijk te benaderen zal zijn.
Even verder zie ik ze dan eindelijk: twee fazanten. En deze heren lijken elkaar aan te vliegen; ze vliegen op, duikelen over elkaar heen en lijken ruzie te hebben. Daarna volgt een ritueel waarbij ze in alle rust elkaar aankijken zittend/liggend in het hoge gras. Vervolgens lopen ze samen op naar een rietkraag.
De fazant op de foto lijkt de winnaar. Hij loopt borst vooruit in zijn eentje het veld weer in, terwijl de andere afdruipt… Rare types die fazanten.
Weer even verderop nogmaals fazanten. Deze keer vliegt op enkele meters van mij vandaan een fazantenpaar met veel lawaai op uit het hoge gras. Ik schrik me rot. Dat ik mevrouw fazant, met haar mooie schutkleuren niet had gezien, is voorstelbaar. Maar die felgekleurde meneer fazant: hoe kan ik die – zo dichtbij – niet eerder hebben opgemerkt. Onbegrijpelijk.