Jeetje, alwéér heerlijk wandelweer. Ik kom wat langzaam op gang op zo’n zaterdag, dus ik loop pas tegen elven het park in. Het is nu echt lente: overal bloesems en jong groen uit boom- en struiktakken, allerlei vogels laten zich horen (roodborst, winterkoning, koolmees, heggenmus etc.) en steeds meer bloemen kleuren de bermen en graslanden.

Ik word in het eerste uur wel wat zenuwachtig, omdat ik wel van alles hoor, maar weinig vogels zie. Gelukkig is er altijd wel een roodborst die de aandacht trekt, dus fotootje en ik ben gered. Maar dan duiken op allerlei plekken nog leukere vogels op. Eerst de boomkruiper, even later zit een zanglijster vlak voor mijn neus te pronken. En op weg naar huis zie ik in de bomen een klein vogeltje, dat wel eens een tjiftjaf zou kunnen zijn. Thuis blijkt dat ook nog te kloppen.

Mooie foto’s gemaakt van boomkruiper, roodborst, tjiftjaf en zanglijster en toch besluit ik dat het vandaag – de wat minder geslaagde foto van – de koperwiek(en) moet zijn. Waarom? Omdat ik hem tot dusver nog maar twee keer in het park had gezien.

En nu zaten ze misschien net iets te ver weg voor mijn zoomlens, maar zo’n tiental van deze lijsters (waarbij je goed kan zien waarom ze koperwiek heten) bij ons in het park… Dat vind ik dan toch wel heel bijzonder! (Die andere vogelsoorten hoop ik/denk ik binnenkort nog wel een keer te mogen vastleggen.)

Vandaag ga ik weer naar Het Klooster (natuurgebiedje aan de noordkant van Nieuwegein). En deze keer ben ik helemaal blij: de kaalslag rond de natuurplas heeft de steltlopers niet afgeschrikt, want vandaag zie ik voor het eerst dit jaar weer de tureluur.

Ik zie hem eerst op een afstand en zet hem op de foto met enkele (fraaie) wintertalingen. Maar even later zie ik er veel dichterbij ook een, die samen met een meerkoet op de foto wil. De meerkoet vind ik nooit zo’n imposante vogel, maar nu ik hem op twee meter van de tureluur zie, vind ik hem plots kolossaal. Of is die tureluur op zijn hoge stelten toch eigenlijk maar een klein vogeltje….

Het is vandaag 21 maart, vroeger was dat het begin van de echte lente, maar in mijn agenda stond dat voor gisteren genoteerd. Heerlijk warm is het sowieso. Warm genoeg tenminste voor de gewone pad. Want bij mijn eerste stappen in Het Klooster zit ie voor me op het pad.

Een pad op mijn pad en hij zit er heeel stil. Ik denk eerst dat dat is om niet gezien te worden. Maar als ik tientallen meters verder nog eens omkijk zit ie er nog steeds. Hij zit er natuurlijk lekker op te warmen, zonne-energie te tanken.

Sowieso wordt vandaag de lente gevierd door de natuur. Al op weg naar Nieuwegein-noord hoor ik uit allerlei hoeken vogelzang en andere vogelgeluiden. Ook zie je nu aan alle kanten de bloesems opduiken en langs de slootranden zie je niet meer alleen madeliefjes, maar ook veel gele bloemen: paardenbloemen, maar vooral ook veel klein hoefblad.

In Het Klooster zijn de koolmees, de tjiftjaf en de roodborsttapuit zichtbaar en hoorbaar. En op mijn weg naar huis krijg ik nog een afscheidssaluut van drie hoog boven mijn hoofd cirkelende buizerds.

Een mooi begin van de lente.

Met de weersvoorspellingen voor vandaag is het niet moeilijk kiezen. Ik ga lekker de hele middag aan de wandel en dan mag het best een beetje verderop zijn. Ik heb wel weer eens zin in Blokhoven, een relatief nieuw mini-natuurgebied net buiten Tull (en ’t Waal).

De zon brandt in mijn nek als ik de eerste stappen zet in Blokhoven, kraag omhoog. Ook hier hebben de natuurbeheerders fors ingegrepen; veel riet is weg en het oogt nog een beetje kaal. In de plas zwemmen bergeenden en lopen scholeksters. Het is er stil, heerlijk stil – de Randstad lijkt ver weg.

Maar het natuurgebiedje is echt klein; na een klein half uur ben ik helemaal rond en heb ik niet veel gezien. Hoewel, die rietgors was wel de moeite waard.

Ik besluit een groter natuurgebied in de buurt op te zoeken en beland een paar kilometer verderop in Steenwaard, gelegen in de uiterwaarden van de Lek – tegenover Culemborg.

Hier zie ik in eerste instantie nog niet heel veel: een cirkelende buizerd, kieviten opgejaagd door een tractor die mest verspreid; en op een gegeven moment ook roodborsttapuiten die samen met wat spreeuwen zich proberen te verbergen in het struikgewas.

En dan tien of twintig stappen verder is er ineens heel veel leven op het pad voor me: ik denk eerst aan mussen, maar het blijken rietgorzen; daartussen ze ik ook een witte kwikstaart en wat kleine bruine vogels die ik eerst maar niet scherp in de lens krijg. Maar op het scherm thuis wordt het duidelijk: dit is een gebied met veel graspiepers.

Vandaag is een dag voor een experiment. Na de confrontatie gistermiddag met zo veel honden (en omdat ik vanochtend verhinderd ben) ga ik aan het eind van de middag op pad. Een goede keus, zo blijkt. Want weinig honden en weinig mensen en een stralend begin avond.

Het is vandaag lijster-dag: op de hele wandeling kom ik vrijwel alleen maar lijsters tegen: merels en zanglijsters. Blijkbaar is dit voor hun de tijd om op en langs de wandelpaden van het park naar eten te zoeken. Ik ben blij, want ik wilde nog steeds een keer de zanglijster in de schijnwerpers zetten. Nou, ze laten zich van alle kanten fotograferen, dus dat komt goed uit.

Ondertussen is er zo aan het eind van de dag ook heel wat vogelzang te beluisteren in park De Koppel. Ik hoor roodborsten, koolmezen en op de weg terug – bij het vallen van de avond – hoor ik voor het eerst dit jaar ook weer merels.

En als een merel zingt, dan zingt ie ook echt. Ik begrijp nog steeds niet dat deze lijstersoort – de beste zanger onder de vogels – niet tot zanglijster is gedoopt. De vogel met de naam zanglijster haalt het namelijk bij lange na niet bij de merel! Verder wel een mooi beestje.

Het is al een stukje in de middag als ik park De Koppel binnenstap. Wat een prachtige dag; dat gaat een mooie wandeling worden. En inderdaad heerlijk gewandeld. Alleen, het is erg stil in het park. Ja er zijn wat koolmezen en merels, maar verder is het opvallend stil.

Het is blijkbaar hondenweer, want ik zie meer honden (met hun begeleiders) dan echte dieren.

Nou, dan ben ik toch altijd weer blij met de aanblik van de ekster. Een vertrouwde verschijning, maar ook hier geldt weer: je moet goed kijken, dan kun je het pas zien. En kijk: die zwart-witte kraai blijkt in het zonlicht toch nog een kleurrijke vogel.