Eén zwaluw maakt nog geen zomer. Die gedachte had ik gisteren toen ik een zwaluw zag overvliegen. Maar vandaag bij de natuurplas Laagraven zie ik er meer dan tien: boerenzwaluwen. De zomer is nog lang niet in zicht, maar vandaag is het wel echt lente.

Ik moet vroeg op pad deze zondag, want het is de dag van de ‘hoogmis van het wielrennen’ en ik wil niets missen van de Ronde. In het park is in een keer alles groen. Enkele bomen lopen nog wat achter, maar de meesten staan plots vol in blad.

Hierdoor zijn de vogels niet meer zo makkelijk in zicht. Gelukkig zijn er volop luidruchtige zangers. In het zogeheten natuurbos – bij de toegang staat het echt: ‘Natuurbos, betreden op eigen risico’ – klinkt uit alle hoeken de riedel van de winterkoning. En als je dan je oren en je ogen synchroniseert zie je hem soms, ondanks zijn minimale gestalte.

Ook de merels, tjiftjafs en vinken zijn weer volop aanwezig. Maar bij de natuurplas aangekomen, word ik toch vooral getroffen door de boerenzwaluwen. Ze zijn er weer en ze zijn af en toe ook nog bereid even stil te zitten (wel op afstand) zodat ik ze in alle rust kan fotograferen.

‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert’. Eigenlijk is dat mijn motto voor deze blog. Ik vind eigenlijk de kleinere dieren en planten spannender, omdat je bij het uitvergroten pas ziet wat je altijd over het hoofd hebt gezien.

Maar vandaag kan ik er niet omheen, deze gans – die ook nog GROTE Canadese gans heet – stond er zo mooi bij, dat ik er niet omheen kon: dit is mijn keuze van vandaag.

En het was wel kiezen. Vandaag is het zo’n mooi weer dat ik er wel op uit moet. Ik pak de fiets en rijd naar het Elpad (met het Verdronken Bos van Schalkwijk).

Ik word daar al meteen begroet door een tjiftjaf; even verder, lopend over de vlonder, zwemmen de karpers met me mee en verder is het een feest van vlinders om me heen: dagpauwogen, koolwitjes, oranjetipjes en citroenvlinders.

Ik rijd nog door naar Blokhoven en ‘schiet’ daar ook nog scholeksters, tureluurs, rietgorzen, witte kwikstaarten en kieviten. Allemaal mooi op de foto, maar de grote Canadees overtreft ze allemaal.

Gisteren had ik iets te veel haast, dus vandaag krijgt Het Klooster een herkansing (ik moest sowieso in Nieuwegein zijn). Elke keer weer laat ik me hier verrassen door wat er allemaal tevoorschijn komt. Behalve dan vandaag misschien…

Ik word begroet met gezang in de (weinige) bomen en struiken. En zoals vaker vertoont vooral het struikgewas-met-een-paar-bomen in het midden van het natuurgebiedje het meeste vogelleven. Een tjiftjaf zit luid zijn naam te roepen en boven op de struiken duiken telkens roodborsttapuiten op.

Ietsje verder gelegen is de plas, waar ik opnieuw de bergeenden, de tureluurs, de kleine plevier (te ver weg) en de wintertalingen aantref. En van die laatste soort krijg ik er één redelijk goed in het vizier. Wat een mooi – en qua kleur zo on-Nederlands – eendje. Maar het is geen exoot, het is een ‘zo Hollands als maar kan’-eendje.

Na een hele dag werken in Brabant toch nog gauw even naar Het Klooster, korte wandeling. Geen wereldschokkende ontdekkingen deze keer, maar wel deze twee recht voor de lens.

Als ik dan thuis nog eens naar het plaatje kijk, valt het me op dat ondanks dat het duidelijk twee bergeenden zijn, ze toch verschillen: de ene heeft een knobbel op zijn snavel de andere niet. Maakt me toch weer nieuwsgierig; effe opzoeken. En wat blijkt – ik had het kunnen weten – de ene met de knobbel is een mannetje, de andere zijn vrouwelijke wederhelft.

Zij zit waarschijnlijk op haar nest ergens op te broeden….

Ik ben laat thuis, dus ga ik pas na het eten aan de wandel. Rond zeven uur, dus ik heb maar een uur voordat de avond gaat vallen.

Maar ik hoef deze keer niet ver te gaan. Ik heb nog maar een paar stappen in het park gedaan en daar zit ie. Weliswaar met zijn rug naar mij toe, maar dan kun je ook meteen goed zien waarom ie zwartkop heet. Ik hoop ‘m binnenkort ook nog eens frontaal te kunnen presenteren.

De verdere wandeling in een avondzonnetje met best aangename temperaturen is ook genieten. En in dat ene uurtje zie (en hoor) ik toch nog een groenling, merels – overal merels, een zanglijster, een roodborst en een vink (m) in vol ornaat, die de vinkenslag nu helemaal onder de knie heeft.