Na wekenlang vooral mijn vertrouwde omgeving te hebben bewandeld – ik was na Nieuwjaar nog niet verder gekomen dan park Lunetten (met name de zuidkant, langs de A12) – was het vandaag weer eens tijd om op de fiets te stappen en een van mijn favoriete natuurgebieden op te zoeken. Zonnig weer, maar wel koud. Dus ver ga ik dan niet.

Ik koos voor Het Klooster, een gebiedje op  zo’n 5 km van Lunetten, gelegen direct onder de plofsluis tussen Amsterdam-Rijnkanaal en Lekkanaal. Dat natuurgebied is circa 9 jaar geleden opgezet en ik heb daar inmiddels een verscheidenheid aan dieren en planten mogen bewonderen.

Wel zag ik afgelopen najaar dat er fors onderhoud werd gepleegd, waardoor heel veel riet en struikgewas was verdwenen. Nu in aanloop naar het voorjaar ziet het er nog wat kaal uit. En dat vinden de meeste diersoorten blijkbaar ook. Op deze fraaie winterdag was het er een beetje stilletjes. De stilte werd af en toe verbroken door een groep overvliegende gakkende ganzen en door een tweetal buizerds die hoog in de lucht hun gierende geluidjes maakten. De buizerds genoten duidelijk van het zonnige weer en de daarbij behorende thermiek want ze bleven – jaloersmakend – lang rondcirkelen boven Het Klooster met een minimum aan vleugelbewegingen. Mooie foto’s kunnen maken toen een van beide vlak over vloog.

In het kader van ‘alleen maar groot gevogelte’ toonden ook twee reigers zich voor mijn lens: een blauwe reiger en een grote zilverreiger. De laatste stond er mooi op en ik dacht ik heb mijn foto voor de site. Op weg naar huis nam ik de alternatieve route – die over het 2^e Veld, gelegen langs een mooie vaart waar altijd veel eenden, ganzen en futen zwemmen. Plots zag ik kleine roofvogel mijn pad kruisen. Ik kon niet precies zien welke soort, daarvoor ging ie te snel. Maar hij bracht wel een wolk aan vogels in beweging, die vanuit de boomgaard aan de linkerkant vluchten naar de bomen aan de rechterkant van de weg. Laten die bomen nou precies recht voor mijn snufferd staan. Ik zie een forse groep spreeuwen in de boom voor mij landen, waarvan enkele met een opvallend lichte borstpartij. Ik grijp dan zoals gewoonlijk mijn camera en maak een paar foto’s, om thuis nog even te kunnen controleren wat voor vreemde spreeuwen dat nou weer zijn. En inderdaad, thuis achter de pc blijken die met de spreeuwenzwerm meevliegende lichtborsten – de titel verraadde het al – een groepje kramsvogels. Wat een mazzel; dat heb ik weer!

Vandaag is het weer zo’n mooie dag dat je geen keus hebt. Je moet naar buiten. Het park lokt. Pet op, sjaal om, jas aan en hop de cameratas over de schouder. Benieuwd wat ik vandaag tegenkom in het park.

Het voelt zo in de zon al een beetje lenteachtig, maar voor de meeste vogelsoorten is het nog te vroeg. Natuurlijk hoor je hier en daar al een koolmees en de zanglijster is ook al een beetje zijn riedels aan het oefenen, maar de grote intocht van de voorjaarssoorten laat nog enkele weken op zich wachten. De vinken(mannetjes) zitten al mooi in het pak – zo in die winterzon stralen de kleuren je tegemoet. En ook de kraaiachtigen – ekster, kauw en kraai – krijgen meer kleur door de zon die vol op ze staat. Hier en daar schicht een pimpelmees tussen de kale bomen en het even zo kale struikgewas door. Een gemiddelde februarimiddag, maar een heerlijke wandeling. Boven me staat midden op de middag een halve maan in de fel blauwe lucht. Die moet ook op de foto, hoewel ie niet helemaal bij de biotoop hoort….

Maar gelukkig zijn er nog meer felle kleuren te zien: de grote bonte specht wint het vandaag. Als je veren zo’n kleur rood kunnen produceren, ben je een echte winnaar. En de extra prijs gaat ook naar de grote bonte vanwege het fraaie gelige oog dat mij zo scherp in de gaten houdt.

Ja, er zijn zo van die dagen, dan zit het allemaal wel erg mee. Na een grauwe decembermaand was er begin deze maand weer zon. Vrijwel elke dag pakte ik mijn spullen en maakte mijn traditionele parkwandeling. Op deze wandeling straalt de hele natuur je tegemoet. Veel vogels zitten op een tak te genieten van de zonnewarmte. Een sijs zit knalgeel te wezen, een pimpelmees komt qua geelheid aardig in de buurt, terwijl meneer vink nog niet helemaal op kleur is. Staartmezen zijn druk bezig met datgene waar ze altijd druk mee zijn: zal wel iets met eten te maken hebben.

Zo genietend loop ik lekker door het park en loop op het pad richting fietspad-over-de-A12. Aan het eind van het pad ligt een grote plas regenwater. Ik twijfel of ik mijn weg over dit pad zal vervolgen, als ik in een keer aangetrokken word door de kleur van het water. Door de laagstaande zon baadt de plas in het goud. En als ik dichterbij kom, zie ik een vogeltje dat poedelt in het goud. Ik pak de camera erbij en zoom in. Ik stel vast dat het vogeltje een goudvink is. Even later komt er nog een badgast bij, een tweede goudvink. Terwijl ze lekker badderen maak ik foto na foto. Wat een feest! Voor hun, maar ook voor mij. Goudvinken die baden in het goud. Kom dat maar eens tegen.