Het park begint al helemaal naar lente te voelen. De krokussen komen op, de sneeuwklokjes staan al weelderig te bloeien en de diverse al aanwezige vogelsoorten beginnen steeds harder te zingen.

Waar een paar dagen terug de zanglijster qua zang nog het meest aanwezig was, beginnen nu de koolmezen (zie gisteren), de roodborsten en zelfs de winterkoningen de lijsters te overstemmen. En dat allemaal op een wat donkere tussendag.

Door hun luide zang kreeg ik de roodborsten, koolmezen en winterkoningen goed in zicht, maar het meest in het oog sprongen toch de staartmezen.

‘Een bolletje met een lange staart’ wordt ie vaak genoemd. En soms als je ‘m aan een tak ziet hangen, denk je zelfs: een lange staart met een bolletje eraan. Maar het blijft een fraai en beweeglijk klein meesje, dat ook nog heel aaibaar lijkt.

Tja, eigenlijk houd ik niet zo van die aandachttrekkers, maar als ze dan in de vroege lente zo luid tegen je gaan zingen op twee meter afstand, dan kun je er echt niet meer omheen. Klik, klik, klik. Dankjewel, koolmees.

Vanochtend even voor een klus naar Culemborg. Nou, dacht ik, dan kan ik op de terugweg wel even een blik werpen op de uiterwaarden van de Lek. Meteen nadat ik aan de noordwestkant van Culemborg de dijk naar Vianen opreed, kwam ik op een weg met prachtige uitzichten.

Al na een kilometer stond ik stil bij de ingang naar een natuurgebied dat ik nog niet kende (Goilberdingerwaard). Door de modder glibberend – wandelschoenen vergeten…- kwam ik in een fraai gebied terecht met veel waterpartijen, rietvelden en andere lage begroeiing, zoals je dat mag verwachten in uiterwaarden.

Vol verwachting keek ik om me heen, maar erg veel leven was er niet in dit natuurgebied. Ja er waren wat kraaien-, eenden- en meeuwensoorten en hier en daar een koolmees. Maar spannend was het (nog ) niet.

Gelukkig was er één uitschieter; één die je altijd al van verre goed kan zien, omdat ie zo ontzettend wit staat te wezen tussen al dat groen en bruin: de grote zilverreiger.

En dat is altijd mooi aan reigers: ze laten zich altijd bewonderen en fotograferen. Hoewel ik moet toegeven dat deze al vrij snel weer een stukje verderop ging zitten….

Ja, ik kom hem wel vaker tegen, deze merel. Hier in het park in Lunetten. Hij is opvallend door de knallende witte vlek op zijn vleugel. Maar minstens zo opvallend is dat ie niet echt schuw is. Ik stond vandaag klaar met mijn camera om een foto te maken van een merel die in het gras zat te pikken, ingezoomd want hij zat wel een tiental meter van me vandaan. En dan in een keer landt deze meneer op twee of drie meter voor me. Hij gaat er even echt voor staan; ik klik een paar keer en hij staat er weer prachtig op. Toch weer een leuke meevaller op een druilerige dag.

Het was een dag die geheel in lijn was met de voorspellingen, regenachtig. Toch dacht ik in de loop van de middag: Ik waag het erop. En inderdaad het eerste half uurtje van mijn parkwandeling was het droog. Wel somber en donker (en uiteindelijk toch ook weer met wat regen). En dan weet ik dat de meeste dieren op afstand wat donker op de foto komen en de foto’s vaak niet te gebruiken zijn. Toch maar proberen. Ondanks het grauwe weer is er veel vogelgezang: de roodborst zingt uit volle roodborst en op verscheidene plaatsen in het park is de zanglijster te horen. En zanglijsters zijn altijd goed hoorbaar! Dus dan sta je even stil en richt je de camera in de richting van de lawaaischopper. Bij heldere dagen lukt het meestal wel hem in beeld te krijgen, maar vandaag… Ik maakte op een gegeven moment – me richtend naar het geluid – een paar foto’s van een lijster in een donkere hoek van het park en bij thuiskomst bleek ik in plaats van een zanglijster een koperwiek (ook een lijstersoort) te hebben gefotografeerd. Leuke verrassing, hoewel onbedoeld. (En de foto was net wat te donker voor publicatie.) Gelukkig zijn er wat stillere vogelsoorten met minder schutkleuren. En dan ben ik altijd weer blij als er mezen opduiken. De koolmees vind ik mooi, de staartmees zie je ook vaak en die is misschien nog fraaier, maar de allermooiste ‘gewone’ mees is voor mij toch de pimpelmees. Die combinatie van blauw en geel is toch elke keer weer een traktatie.