Als ik het fietsviaduct naar beneden fiets langs de natuurplas, steekt er een koolwitje vlak voor mijn neus het fietspad over. Het is warm en niet winderig, dus een echte vlinderdag. Met dat idee kom ik even later aan in Het Klooster en dat idee blijkt te kloppen.

Er zijn heel wat vlinders in beweging in mijn favoriete natuurgebied. Ik zie veel koolwitjes om elkaar heen dartelen (ruzie?), op het wandelpad landen telkens distelvlinders voor me en even later ook een kleine vos. En als ik bij de bunker even wat verder kijk in het gras zie ik ook de minuscule sint-jacobsvlinder. Mooi rood, vooral als ie opvliegt.

Niet minuscuul maar toch ook wel heel klein is de ‘gewone pad’, die me even later tegemoet komt lopen op het wandelpad. Ja, als je zo smeekt om aandacht, dan wil ik best een foto van je maken, mini-pad. Ik maak er meer dan tien. Deze vond ik de mooiste.

Vorige week zag ik hem al, maar werd de aandacht van de jonge roodborsttapuit afgeleid door moederlief. Vandaag zit ie zelf trots en helemaal alleen op een takje van een struik.

Ik kies vandaag maar weer voor Het Klooster. De wandelingen van de afgelopen dagen door park De Koppel leverden te weinig spektakel: er is telkens veel vogelgekwetter te horen, maar de vogels tonen zich nog nauwelijks – en dan wordt een fotosafari best moeilijk.

Bovendien waren de regenkansen niet groot, dus ik pak de fiets. Aanvankelijk kom ik weinig tegen in Het Klooster, maar op de terugweg door het natuurgebied maak ik even een stop bij de bunker. En dan blijkt het daar toch redelijk levendig.

Ik zie naast de roodborsttapuit ook de groenling, de rietgors en de tjiftjaf in het grasland. Verder vliegt er een buizerd over, evenals een torenvalk en een zwarte kraai. Als het dan een beetje begint te druppelen is het wat mij betreft klaar: inpakken en wegwezen

Nog maar een maand geleden maakte ik een foto van een jonge meerkoet – waarschijnlijk net uit zijn ei – met een kaal rood kopje omringd door gele donsveertjes.

Vandaag kom ik tijdens mijn wandeling in het park deze jonge meerkoet tegen die al wat stapjes verder is: niet meer kaal, niet meer rood en geel, maar nog wel met veel dons. Zijn ouders zwemmen ook niet meer direct in zijn buurt. Zo te zien moet ie het inmiddels alleen zien te redden.

Opvallend vind ik dat hij – hoewel ie dus nog lang niet volgroeid is – al wel van die enorme groengrijze poten heeft, die zo typisch zijn voor de meerkoet.

Nog wel een vreemd beestje, maar al niet meer zo raar als een paar weken terug.

Tja, ik had ze al vaker gezien dit jaar en zeker ook gehoord, maar ze hielden zich tot dusver op afstand. Maar vandaag is het raak. Ik heb nog maar een paar stappen gezet in het park, of ik zie halsbandparkieten met veel gekrijs overvliegen. Even later krijg ik ze ook nog mooi voor de lens.

Zo, die ontbrak nog. Ook al is het niet echt een inheemse soort. Zo’n exoot hoort er na een tijdje toch wel echt bij. En zeg nou zelf: als ze er niet meer waren bij ons in het park, dan zou je ze gewoon gaan missen.

Wild weer, zou mijn moeder het genoemd hebben. Harde wind en dan een afwisseling van dreigende wolken met felle zonmomenten. Ik ben in de Zouweboezem en vandaag is het echt de dag van de purperreiger.

Meerdere keren komen ze overvliegen en krijg ik ze voor de lens, maar het mooist komt deze fraai gekleurde reiger tot zijn recht tegen een donkergrijze achtergrond. Wat een prachtbeest.