Deze is echt van 10 maart en wat mij betreft kan ie worden ingelijst. Wat een mooie wandeling! Gewoon weer door park De Koppel. De kerspruim bij stadsboerderij De Koppel staat in bloei, de tegenoverliggende slootrand kleurt geel van de kleine hoefslag en een stukje verderop in het park kom ik de bloemetjes van het gevlekt longkruid tegen.

Allemaal al erg fraai, evenals de insecten die plots ook weer in grote variëteit opduiken, maar het overweldigendst zijn vandaag de vogels. Allemaal hebben ze de smaak te pakken en zingen om het hardst.

De tjiftjaf zit vlak voor me hard zijn naam te roepen. De winterkoning laat zich ook duidelijk horen en zien. De heggenmus (ja, die van gisteren) gaat op de bovenste twijg van een struik zitten zingen – en dat kunnen die beesten.

Blij verrast ben ik als ik een glanskop (een mezensoort) ontwaar en vast kan leggen. Maar het allerprachtigst is toch die heel gewone, alledaagse spreeuw. Wat een schitterend dier! (Hij zit duidelijk luid te zingen, maar met mijn gehoor – niet best – hoor ik slechts hier en daar een piepje… de rest zit buiten mijn bereik, helaas.)

Oeps, een dag te laat! Deze is van de zondagochtendwandeling (zondag 9 maart). Nou ja dan maar een terugblik….

Het is toch heerlijk wandelen op zo’n zondagochtend in het park. Overal klinken de vogelzangen boven het – ook op zondagochtend aanwezige – lawaai van de A12 uit. Veel van die vogels genieten zittend op een tak van de zich snel opwarmende atmosfeer. Goed in zicht voor de wandelaar.

Ik zie behalve veel joggers en hondenuitlatenden veel fraaie gevleugelden. Niet eerder zag ik de grote zilverreiger bij ons in het park. En de appelvink en de goudvink laten zich ook weer zien. Verder natuurlijk de roodborst en de winterkoning, die weer goed van zich laten horen.

En de mooiste van het stel is deze keer: de heggenmus, die wel een mus heet te zijn, maar alleen op een (huis)mus lijkt als je hem van de rugzijde beziet…

Veel mensen vinden kraaien lelijke vogels. Ik niet, maar er is er één die vind ik echt mooi: de gaai (die je blijkbaar geen Vlaamse gaai mag noemen).

Vanochtend in het park wordt het me best moeilijk gemaakt om een keuze te maken tussen al het fraais wat er te zien is. Ik zie (en hoor) zanglijsters, roodborsten, mezen, vinken, kraaien, een turkse tortel, een grote bonte specht en een groenling en nog veel meer. Het voorjaar is nu duidelijk echt begonnen in ons park.

Ook staat er op een gegeven moment een vrouwelijk wilde eend voor me in de zon te poseren – wat een prachtige verentooi hebben die dieren toch. Maar ja, als ik dan eenmaal weer een gaai in zicht krijg met die prachtige ogen, ja dan kan ik niet anders. Vandaag is het de gaai!

Ik blijf nieuwsgierig naar het nabijgelegen natuurontwikkelingsgebied Het Klooster, dus daar ga ik vandaag naar toe. Het grootschalig onderhoud van het najaar heeft een tamelijk kale vlakte achtergelaten en de recente bezoeken waren daarom niet altijd even spannend.

Maar vandaag onder deze toch wel warme lentezon zie ik al tekenen van herstel van de soortenrijkdom, zoals ik die vorig jaar heb leren kennen. De eerste insecten duiken op: een bende muggen vliegt met me mee en even verderop zie ik een vlinder, de dagpauwoog: dag Pouw.

De plas is nog leeg maar in de verte zie ik toch al enkele wintertalingen en krakeenden; en ook het kleine gevogelte is alweer meer aanwezig in de weinige struiken en bomen: natuurlijk zijn er de koolmezen en ook zie ik een tjiftjaf en putters. Maar de mooiste verrassing van vandaag is toch de roodborsttapuit, die duidelijk ook zit te genieten van de zon.

Zouweboezem, ik dacht vanochtend ik ga weer eens naar de Zouweboezem, een natuurgebied vlakbij Ameide. Daar is altijd wat te zien.

En inderdaad al snel zie ik mijn eerste rietvogel van dit jaar: de rietgors. Ook maak ik vandaag kennis met de kolgans, die hier in groten getale aanwezig is te midden van grauwe ganzen en brandganzen. Massa’s ganzen die het hele gebied vullen met hun gegak. Ook zie en hoor ik voor het eerst dit jaar weer een tjiftjaf.

Geheel tevreden rijd ik huiswaarts over de Lekdijk. Vlak voor het binnenrijden van Lexmond zie ik tussen de ganzen en andere grote watervogels een grote groep an een kleinere soort. Effe stoppen om te kijken wat dat kan zijn.

En inderdaad: de grutto’s zijn ook al weer in het land. Deze zijn zo te zien net teruggekeerd van de paralympics, want ze missen allemaal één poot.