Hij staat er wel vaker, daar bij het bruggetje richting de volkstuinen. Maar nu staat ie er wel heel erg te poseren. Er zit geen portretlens op mijn camera, maar als ik inzoom, krijg ik wel een heel echt portret van een prachtige vogel.

Dat felle oog, dat staartje in de nek en die pantertekening in de hals, alles klopt aan dit dier. En nu zie ik ook voor het eerst de donzige haartjes onder zijn kin en – nog fraaier – die bovenaan in zijn nek.

Deze zilverkleurige vogel heeft de naam blauwe reiger gekregen, terwijl de knalwitte variant zilverreiger heet. Wie verzint zoiets…

Zaterdagochtend, 10 uur. Toch weer wat later onderweg dan gepland. Ik ga nog een keer naar natuurgebied-in-ontwikkeling Het Klooster. Ik ben daar vorig jaar zo veel nieuwe planten en dieren tegengekomen, dat ik altijd weer hoopvol gestemd ernaartoe ga.

Nou er is inderdaad wel wat nieuws te zien. De beheerders hebben er een soort ‘historisch themapark’ van gemaakt. Na een paar honderd meter loop ik door de poort van de Steentijd, met daarnaast een metalen beeld van een steentijdvrouw, verderop kom ik ook nog poorten met beeld tegen van de Romeinse tijd, de Vroege Middeleeuwen en de Late Middeleeuwen. Van mij had het niet gehoeven…

Ik kwam namelijk voor de dingen die niet door mensenhanden gemaakt zijn. En dat is op deze koude ochtend niet dik gezaaid. Ik word begroet door tientallen brandganzen, die overvliegen. Eveneens in de lucht zijn wat roofvogels actief: de torenvalk – net te ver weg voor een goede foto – en de buizerd.

En op het land zie ik grauwe ganzen, een winterkoning, een roodborst en een roodborsttapuit. Nog niet wat ik gehoopt had, maar ik ga volgende week weer kijken.

Als het in de lucht en op het land niet wil, dan is er altijd nog het water. En daar zie ik weer een paar van mijn favoriete eendensoorten: de grappige kuifeenden en de zo fraai getekende krakeenden. Toch maar voor de laatste gekozen, omdat in het zonlicht de tekening van zijn ‘kostuum’ zo prachtig tot uitdrukking komt.

Vandaag word ik bij mijn eerste stappen in het park begeleid door de roep van de buizerd cirkelend boven mij – pie-uuw, pie-uuw. Volgens de buizerd is het zonnig en warm genoeg om op de thermiek te kunnen surfen. De roep van de buizerd is nog lang tijdens mijn wandeling te horen.

Maar vandaag is het eigenlijk de dag van de vinken. De vinken zitten op diverse plekken op het wandelpad te fourageren, terwijl in de elzen boven hun een andere vinkensoort, de putters, zich te goed doet aan de vruchten van die boom.

Ik heb mijn verhaal voor vandaag alweer in mijn hoofd geschreven – natuurlijk moet het over de vinken gaan – als ik aan het eind van mijn wandeling een merel tref die uitgebreid een regenworm zit te verorberen – recht voor mijn neus, want hij gaat echt niet weg bij zijn dikke buit. Leuke foto’s.

Maar ja, dan kom ik thuis en zie ik dat die mees die ik in het voorbijgaan fotografeerde, waarvan ik dacht dat het een gewoon weer een koolmees zou zijn, een glanskop is. (ja, ook dat zwarte petje, maar geen gele maar lichtbruine tinten op zijn lijf…)

Tja, dan maar weer een streep door al die mooie plaatjes van vinken, putters en merels. Vogel van de dag is dan toch: de glanskop.

Wat zon hier, een hagelbuitje daar. Een afwisselende wandeling vandaag door park De Koppel. Het doet – in vergelijking met wat we een paar dagen geleden hadden – wat winters aan. Vandaar waarschijnlijk dat de winterkoning zich vandaag laat zien.

Hij zit in een keer vlak voor me en begint hard te zingen. Wat een volume er uit zo’n minivogeltje kan komen! Ik maak snel een foto en terwijl ik een tweede keer wil afdrukken is ie alweer uit het zicht verdwenen.

Niet alleen luidruchtig, maar ook snel. Een vogel met kwaliteiten.

Vandaag maakt de lente een stapje terug – bewolkt en fris – en meteen is het een stuk stiller in het park. Waar gisteren de vogels nog overal te horen en te zien waren, zijn de meesten nu uit zicht.

Gelukkig zijn er altijd de vertrouwde exemplaren. Kraaien en eksters zijn boven in de hoge bomen bezig hun nesten weer op orde te brengen. De blauwe reiger en – zowaar ook weer – de grote zilverreiger staan geconcentreerd in het water te speuren.

En als in de loop van de middag er weer wat zon doorkomt, komen ook de zangvogels weer mondjesmaat tevoorschijn: koolmezen, roodborsten, merels en vinken.

Maar ergens ben ik blij dat er geen heel bijzondere soort opduikt. Dan kan ik eindelijk mijn persoonlijke favoriet laten zien, mijn ‘vogel des vaderlands’, veel alledaagser maar in mijn ogen ook veel fraaier dan de grutto: geef mij maar de fuut – wat een verbluffend mooie vogel.