Weer zo’n prachtige lentedag en weer word ik aangetrokken door natuurgebied Het Klooster. Een terechte keus blijkt, want alles komt daar ondanks de onderhoudskaalslag weer tot leven.

De koolmezen zijn vandaag zeer aanwezig, zowel op de heen- en terugweg als in het natuurgebied zelf. Maar vandaag zijn het niet alleen koolmezen die zich laten zien en horen. Ik ben zelf verbaasd over de verscheidenheid aan vogels die ik nu al zie in Het Klooster.

De roodborsttapuit, de tureluur, de bergeenden en de wintertalingen had ik er dit jaar al eerder aangetroffen. Maar terwijl ik met mijn camera inzoom op de tureluurs, zie ik ook in een keer een kleinere vogel langs de plas scharrelen: een kleine plevier. Hij is inderdaad klein en net te ver weg. Ik krijg hem niet scherp op de plaat.

Gelukkig staan de andere vogels er beter op, maar een andere kleine vogel die ik ook vaker tegenkom in park De Koppel steelt wat mij betreft vandaag de show: eindelijk is het de dag van de tjiftjaf.

Beetje laat thuis vandaag. Toch nog maar even de stoute wandelschoenen aangedaan. Zo aan het eind van de middag is het lekker rustig in het park, ze zon schijnt bij vlagen en toch heb ik het koud. Ik maak er een kort rondje van.

Een buizerd verbergt zich hoog in een boom en uit alle hoeken weerklinkt de zang van de merel. De merels komen nu echt op stoom. Maar mijn koude korte wandeling maakt dat ik ook weinig te zien krijg. Die tjiftjaf dan? Net niet mooi op de foto.

Maar ja, eigenlijk was het de hele tijd al duidelijk: op deze dag rond dit tijdstip is het het moment van het waterhoen. Ze zijn druk bezig met foerageren, maar ook met het zoeken van een partner. En zo druk als ze zijn, komen ze heel goed in beeld. Dan blijkt zo’n waterhoen toch een heel mooi dier met allerlei subtiele kleurnuances.

Het is dinsdagmiddag rond half twee, als ik het park inloop. Een wat grauwere dag dan we de afgelopen tijd gewend waren. Opvallend rustig in het park: weinig mensen, weinig honden. Ik hoor en zie in eerste instantie ook weinig bijzonders.

En toch, als mijn wandeling erop zit, blijk ik weer te moeten kiezen: de foto van de tjiftjaf kan beter en ook de eerste zwartkop die ik dit jaar in beeld krijg, staat er niet geweldig op; deze twee soorten krijg ik binnenkort vast nog wel beter voor de lens.

Tja, en als dan aan het einde van de wandeling zo’n kauw zich vrijwillig aanbiedt; ja dan die maar. Is zo’n kraai zwart en grauw met de ogen zo blauw, dan is het vast en zeker een kauw. Nou, nou….

Ik heb last van keuzestress. Vandaag heb ik weer zulke bijzondere dieren geschoten en dan vind ik dat ik er maar één moet laten zien. In dit geval viel de keuze op de bruine kikker, die zich recht voor mijn voeten zit op te warmen op het wandelpad van het Waalsebos bij Tull en ’t Waal.

Het is een van de eerste ontmoetingen van de dag en eigenlijk dus ook meteen raak. Maar ja, als ik een paar uur ga wandelen – deze keer dus in het Waalsebos en het Elpad (bij Tull en ’t Waal) – dan ga ik ook een paar uur wandelen. En dan kom je zo veel tegen….

Mijn wandeling komt na een paar kilometer uit bij het Verdronken Bos van Schalkwijk (langs het Elpad). Hier kom ik graag; er is altijd wat te zien. Het begint met de ruggen van de karpers die telkens boven het ondiepe water omhoogkomen.

Vervolgens zie ik een roofvogel wat laag achter de bomen cirkelen: een bruine kiekendief. De foto’s zijn helaas niet scherp genoeg. En in een boom aan de andere kant van de plas zie ik een blauwborst. Helaas ook net te ver voor mijn zoomlens.

Ook duiken er weer allerlei vlinders op op deze fraaie lentedag: de dagpauwoog (dag Pouw), het koolwitje, de kleine vos en de gehakkelde aurelia. Die zitten goed stil, dus die komen goed op de foto.

En de ooievaars op hun nest bij het Werk aan de Waalse Wetering poseren ook weer sierlijk. Toch valt mijn keus deze keer op de bruine kikker, die nog even in de zon moet zitten om verder te bruinen.

Na familiebezoek kom ik vrij laat thuis, maar het weer is nog best mooi dus aan de wandel. Het is zo rond half vijf in de middag; voor veel mensen een goed moment om (met hond of kinderen) nog even het park in te gaan. Het is daardoor drukker dan ik had verwacht, maar er hangt ook een goede zondagnamiddagsfeer.

De hoeveelheid mensen is – zoals bijna overal – omgekeerd evenredig aan het aantal dieren. Je hoort de vogels wel van alle kanten maar zich tonen doen ze zich niet. Behalve natuurlijk de lijstersoorten: de merels en de zanglijsters tonen zich weer op tal van plaatsen. En er landt een buizerd in een boom vlak voor me; hij laat zich deze keer goed fotograferen.

Maar op deze zondagnamiddag gaat de aandacht toch vooral uit naar de zangers: de vinken beginnen de ‘vinkenslag’ al redelijk onder de knie te krijgen, winterkoningen zingen uit volle borst, de merels zijn alom aanwezig met melodieuze liederen en dit alles wordt bij vlagen overstemt door de roodborst, de vogel die op enkele meters van je vandaan gaat zitten zingen en dan ook nog de volumeknop opendraait. Altijd weer een feest om ‘m te horen.