Vanochtend een klus in Amersfoort. Dan kan ik daarna best even gaan kijken in de nabijgelegen Eempolder, had ik bedacht. Dus dat doe ik.

Vorig jaar trof ik hier een polder vol grutto’s aan en stiekem hoop ik dat ik hier alweer enkele van deze vogels zal kunnen spotten. Nou, dat valt vet mee: overal grutto’s, vliegend (en roepend), bezig met eten vergaren, slapend of gewoon staand op een paal.

En deze heeft natuurlijk door dat ie de mooiste van het hele stel is. Hij blijft mooi stil zitten en laat zich van alle kanten fotograferen. Ik blij en bij thuiskomst zie ik pas de mooie tekening in zijn verenkostuum.

(Natuurlijk zijn er op deze dag niet alleen grutto’s te zien; de Eempolder is een waar vogelparadijs, met heeeeel veel brandganzen, maar ook scholeksters, tureluurs, kieviten, knobbelzwanen, kuifeenden, wintertalingen, rietgorzen, graspiepers en witte kwikstaarten. En daar tussendoor loopt dan ook nog een groot aantal hazen.)

De zomertijd is ingegaan. Dus ik kan na het eten nog even wat langer het park in. Erg mooie avond en de lente laat zich nu echt voelen. De bomen worden groener en overal duiken bloemen en bloesems op. De vogels kunnen zich daardoor wel beter verstoppen.

Aan de andere kant gaat een groot deel van hen wat meer geluid produceren en als je dan je ogen in de richting van het gezang richt, is het soms raak. Vandaag hoor en zie ik de eerste zwartkop van dit jaar. Wat kunnen die beesjes mooi zingen. Helaas nog niet helemaal goed op de foto, maar dat komt nog wel.

Ook de groenling is goed hoorbaar en die laat zich beter fotograferen. En uit allerlei hoeken komt de zang van de winterkoning en de roodborst.

Maar ja, de zanger der zangers verdient het vandaag om extra aandacht te krijgen. Zo’n regenworm is vast goed voor het timbre van de merel. Misschien moet ik zelf ook meer wormen gaan eten…

Ik ben laat vanochtend. Pas rond 11 uur aan de wandel. Het is nog tamelijk bewolkt (later klaart het op) en de wind is behoorlijk aanwezig. De meeste vogels zijn watjes en houden niet van dit soort weer, dus het verbaast me niks dat ik de eerste kilometer niets tegenkom.

Maar wat schetst mijn verbazing als ik het ‘natuurbos’ in het park binnenstap. Overal weerklinken vogelgeluiden en als ik er even voor stil ga staan zie ik ook een groot aantal vogels: spechten die achter elkaar aanzitten, een zeer immobiele buizerd op een boomtak, uit alle hoeken wintekoningengezang en veel mezen die zich laten horen en zien.

De koolmezen zijn alweer iets luidruchtiger, de pimpelmezen tonen zich ook, met name bij het nestkastje halverwege het natuurbos, staartmezen zijn weer druk en tot slot zie ik dan ook nog een glanskop, die ik nu eens eindelijk goed kan vastleggen op de gevoelige plaat.

Ik moet vandaag de auto ophalen in Houten. Dan kan ik net zo goed even een omweggetje maken via het Verdronken Bos van Schalkwijk; daar is altijd wat te zien. Een stralend mooie dag, dus hup op de fiets.

Bij het Verdronken Bos aangekomen, is het meteen raak. Boven me hangt een bruine kiekendief van de zon te genieten (en waarschijnlijk ook wel prooi te zoeken…). Ik neem altijd graag even plaats op het eerste bankje aan het begin van de wandelvlonder over de plas. Daar hoor je altijd allerlei vogels zingen op zo’n dag.

Ook vandaag. Ik kan ze niet allemaal thuisbrengen, maar de tjiftjaf is duidelijk aanwezig. Vlak naast me gaat ook een vogel tekeer, maar die krijg ik niet in het oog. Even later wordt mijn geduld beloond: bovenop een dood boompje landt een blauwborst, een vogel die hier thuishoort tussen struiken en riet.

Mooi beesie. Hierna zie ik nog veel moois, maar de blauwborst is nauwelijks te overtreffen. Vandaar.

Nooit eerder gezien, dus dit moet hem vandaag wel worden: de zwarte roodstaart. Ik kende de naam wel, maar geen idee hoe dat beestje eruit zou zien. Nou ik ben er nu achter, dankzij mijn bezoek aan de Marker Wadden.

Wat een geweldig gebied om rond te struinen. Dit heet dan aangelegde natuur, maar eigenlijk is het gewoon een stukje land overlaten aan de natuur. Dan doet die natuur het verder zelf wel.

Ik ging ernaartoe met in mijn achterhoofd: nu eindelijk eens een baardmannetje goed op de foto. Baardmannen zijn hier het hele jaar door en soms ook goed te zien. Vorige keren wel baardmannetjes gefotografeerd, maar de foto’s waren niet helemaal geslaagd.

Ach, die baardmannen laten zich vandaag niet zien, maar er is hier – ook eind maart – zo veel meer te zien: kokmeeuwen en grauwe ganzen zijn over het hele eiland te zien en te horen, maar wie verder kijkt ziet ook volop bontbekplevieren, tureluurs, scholeksters en witte kwikstaarten en heel veel eendensoorten: van wilde eend tot pijlstaart, van kuifeend tot wintertaling. En dan boven het eiland ook nog een bruine kiekendief.

Kortom een heerlijke promenade over het eiland en weer veel meer gezien dan gedacht. Een zwarte roodstaart…die had ik echt niet verwacht.