Stralende dag en mijn plan was om daar gebruik van te maken; ik ga naar de Zouweboezem, vlakbij Ameide. Vorig jaar zag ik hier veel rietvogels en ik hoop enkele exemplaren weer te zien. Nou dat lukt erg goed: zowel de blauwborst en de rietgors als de rietzanger laten zich veelvuldig zien en horen.

Vooral de rietzanger is erg aanwezig. Het is een zanger die vaak hoog in de rietpluimen zijn lied laat horen. Ik krijg daarom volop kans om hem te fotograferen. Maar het mooiste plaatje maak ik toch als hij vlakbij in het struikgewas zit te zingen en ik zijn kopje maar net kan ontwaren. Maar wat een mooi kopje en wat een groots zanger.

Laat in de middag. Ik breng nog maar eens bezoek aan natuurontwikkelingsgebied Het Klooster. Vanaf het begin hoor ik uit allerlei hoeken het rare krassende gekrijs van fazanten, maar in eerste instantie zie ik ze niet.

Gewoontegetrouw loop ik eerst naar de centraal gelegen plas om te zien of er al nieuwe gasten te zien zijn. Nee: nog steeds meerkoeten, bergeenden, wintertalingen, tureluurs etcetera, maar geen nieuwe aanwinsten. Wel nieuw is dat overal de rietscheuten omhoogschieten en dus binnenkort de plas weer wat minder makkelijk te benaderen zal zijn.

Even verder zie ik ze dan eindelijk: twee fazanten. En deze heren lijken elkaar aan te vliegen; ze vliegen op, duikelen over elkaar heen en lijken ruzie te hebben. Daarna volgt een ritueel waarbij ze in alle rust elkaar aankijken zittend/liggend in het hoge gras. Vervolgens lopen ze samen op naar een rietkraag.

De fazant op de foto lijkt de winnaar. Hij loopt borst vooruit in zijn eentje het veld weer in, terwijl de andere afdruipt… Rare types die fazanten.

Weer even verderop nogmaals fazanten. Deze keer vliegt op enkele meters van mij vandaan een fazantenpaar met veel lawaai op uit het hoge gras. Ik schrik me rot. Dat ik mevrouw fazant, met haar mooie schutkleuren niet had gezien, is voorstelbaar. Maar die felgekleurde meneer fazant: hoe kan ik die – zo dichtbij – niet eerder hebben opgemerkt. Onbegrijpelijk.

Eigenlijk zie en/of hoor ik ‘m vrijwel dagelijks in het park. En af en toe zet ik hem op de foto. Maar hij is meestal te gewoon en dan wordt ie weer verdrongen door een verrassender dier.

Maar deze keer is ie helemaal aan de beurt: de vink, in dit geval de mannelijke soort. De vink is zo gewoon dat ze hem als enige vinkensoort niet eens een aanvullende naam hebben gegeven (zoals de goudvink, de appelvink of de groenling). Ze hebben hem niet eens ‘gewone vink’ gedoopt.

Toch blijft het in alle opzichten een bijzonder vogel. De mannetjesvink zit in dit jaargetijde goed in de kleuren en begint ook steeds mooier te zingen (met aan het eind de vinkenslag). En trouwens de – wat minder kleurige – vrouwelijke vink is ook een fraaie vogel.

Dus goed dat ie vandaag tijdens mijn avondwandeling door het park nog even voor de lens kwam. De vink hoort er helemaal bij.

Weer druk-druk-druk, maar ik zie ’s avonds tegen zevenen toch nog even kans voor een korte wandeling door het park. Het is er lekker stil rond deze tijd, weinig mensen. Halverwege denk ik: er is vandaag letterlijk geen hond te zien. Waarna ik in korte tijd driemaal mensen tegenkom met een hond.

Maar daarna weer lekker rustig, iets te rustig voor de natuurvorser die ik wil zijn. Natuurlijk er komen wat mooie plantjes op: hondsdraf, schijnaardbei e.d., maar eigenlijk hoop ik in dit jaargetijde toch vooral op vliegend materieel.

Nou dat beperkt zich deze avond tot de usual suspects. Zo aan de eind van de dag hoor en zie je merels, kool- en pimpelmezen en roodborsten. Twee grote bonte spechten zitten achter elkaar aan (baltsgedrag?). En ook hoor ik hier en daar een tjiftjaf.

Gelukkig tref ik ook nog de Turkse tortel, die nog even wat zaadjes tussen de straatstenen uit pikt. Mooie duif.

Eigenlijk heb ik vandaag geen tijd. Maar als ik even opschiet, kan ik heus nog wel een klein uurtje wandelen in Park De Koppel. Ik hoop dat ik in die verkorte ronde toch nog wat tegenkom. Het is na vijven en al redelijk rustig in het park, terwijl de zon nog heerlijk schijnt.

Ik kom nu ook hier in het park het oranjetipje (vlinder met oranje vleugeluiteinden) tegen. En ik word van allerlei kanten toegefloten, maar ik merk dat ik toch te weinig van die geluiden kan plaatsen. Sommige vogelgeluiden herken ik, anderen (nog) niet.

En dan kom ik deze schoonheid tegen. De boomkruiper is zo’n mini-vogeltje, dat je over het hoofd zou zien als ie niet soms vlak voor je neus druk was met het klimmen langs de boomschors, waaruit ie in razend tempo kleine beestjes weet te pikken. Hij is meestal zo druk dat ie jou niet opmerkt. En dat levert dan vaak weer leuke foto’s op.